Door: Carla Eklund
Het leek een gewone vrijdagavond. En zoals altijd ging ik naar de Female Anonymous meeting in Eindhoven (een zelfhulpgroep voor vrouwen in herstel van een drugsverslaving). Ik was deze keer voorzitter en had de meeting samen met een andere fella (vrouw in herstel) voorbereid. Vaak voel ik mij voor zulke meetings een beetje gespannen. Zo nu ook, maar tijdens de meeting merkte ik dat ik steeds meer bij mezelf kwam. Tegen het einde van de meeting deden we een zogenaamde “rondje positief”. Je mag dan vertellen waar je dankbaar voor bent of positief over denkt. Ik weet niet wat het was, maar deze keer raakten de woorden van de anderen mij extra diep. Ik mag hier niet letterlijk delen wat er gezegd werd, maar de essentiële dingen, zoals er mogen zijn en dankbaarheid dat deze vrouwengroep bestaat, voelde ik nu extra sterk. Waarom raakte mij dit dan zo?
Voor mij zijn dit geen vanzelfsprekende dingen. Ik mocht mijn hele leven niet mezelf zijn. Niet omdat iemand anders dat zei. Nee, omdat ik mezelf afkeurde. Dit was ook één van de redenen waarom ik alcohol en drugs gebruikte (waar ik uiteindelijk aan verslaafd raakte). Ik ben van nature stil, rustig en heel gevoelig. Maar ik moest van mezelf juist het tegenovergestelde zijn: de extraverte, aanwezige en supergezellige Carla. Dat kreeg ik alleen voor elkaar door te gebruiken. Drugs en alcohol gaven mij het gevoel dat ik er mocht zijn. Dat ik erbij hoorde en gezien mocht worden, ook was het maar voor even. Het maakte mij niet uit dat ik eigenlijk kapot ging van binnen. Ik leefde echt voor die momenten!
De vrouwengroep hielp mij uiteindelijk realiseren dat ik er wél mag zijn. Mét alle imperfecties en nare herinneringen, maar ook met mijn mooie kanten en liefdevolle momenten. Deze vrouwengroep is de enige plek waar ik dit ervaar. In een gemengde meeting (mannen en vrouwen) heb ik dat gevoel van volledige veiligheid en onvoorwaardelijke liefde en begrip niet.
De verhalen van andere vrouwen leerden mij liefdevol te zijn naar mezelf en mezelf te accepteren. Ik herken mezelf namelijk in die verhalen. En doordat zij zich zo kwetsbaar durven op te stellen, durf ik dat ook. Soms lijkt het allemaal niet zo bijzonder, maar ik weet dat zo’n ervaring je hele dag kan veranderen. Je voelt je niet meer zo alleen als je van een andere vrouw hoort dat het mogelijk is om uit een moeilijke situatie te komen of dat wat je denkt helemaal niet zo raar is.
Er zijn zeker nog moeilijke situaties, ook in herstel. Want het gaat niet alleen om je middelengebruik, maar ook om wat daar onder zit. Voor mij waren de middelen een manier om te ontsnappen aan mezelf en hoe ik mij voelde. Pas in herstel ontdekte ik dat wat ik al die jaren zo onderdrukte juist nodig had. Ik zie herstel eigenlijk als een nieuwe manier van leven: ik leerde om gezond om te gaan met mezelf en anderen, om verantwoordelijkheid te nemen, om goed voor mijn lichaam te zorgen, hoe ik mijn rol als moeder het beste kon invullen en ga zo maar door! Die avond bij de vrouwenmeeting is bij mij gebleven, omdat ik toen echt besefte hoe krachtig de verbinding met vrouwen is en hoe dit mij geholpen heeft. Dat kun je nauwelijks met woorden beschrijven en moet je vooral voelen en ervaren.
Met het Europese Recovery Pathways-project onderzochten we de afgelopen drie jaar herstelprocessen van personen met een drugsverslaving in Nederland, België, Engeland en Schotland. Voor dit onderzoek interviewde onderzoeker Thomas Martinelli zo’n 30 personen die ooit een drugsverslaving hadden. Aan de deelnemers van het onderzoek vroeg hij of ze een blog wilde schrijven, met deze blog als resultaat. Thomas Martinelli zal later dit jaar meer wetenschappelijke artikelen publiceren.
