Als participatiewetenschapper ontdekte ik vaak dat juist de meest kwetsbare mensen onbedoeld werden buitengesloten. In project Bloesem werken we samen met wijkbewoners om dit te doorbreken door ons actief in het wijkleven te mengen en ontmoetingen aan te gaan.
De laatste jaren is er veel aandacht voor participatie. Dat is een goed teken. Maar op één of andere manier blijft er een drempel bestaan tussen bewoners in verschillende wijken en mensen die aan dat beleid werken, stelt Marieke Breed in haar blog.
Tessa van Deelen promoveerde op 17 januari 2024 op onderzoek naar tabaksbeleid in de Nederlandse winkelomgeving. Ze onderzocht verschillen in de tabaksverkoopomgeving tussen steden en landelijke gebieden in Nederland.
Samantha Groenestein is promovenda bij het LUMC op het project ‘Countering Syndemic Vulnerability’: "Ga verder dan alleen de cijfers: duik diep in de wijk en ontdek de échte gezondheids- en sociale uitdagingen."
Van oktober tot en met december zijn er allerlei interessante lezingen, symposia en congressen over armoede te volgen. Het voelt wrang dat de interesse in de minderbedeelde medemens zo seizoensgebonden is.
Als geprivilegieerde onderzoeker kan ik niet echt weten en begrijpen hoe het is om te wonen en te leven in een tot aandachtswijk bestempelde wijk. Juist daarom moeten we de ervaringskennis van mensen zelf een meer prominente plaats geven in zowel onderzoek, als in beleid.
Gelijkwaardigheid in samenwerking is een streven in veel onderzoeksprojecten, maar het blijkt een moeilijke opgave. Wat betekent gelijkwaardigheid in onderzoeksteams en hoe geef je het vorm?
De kans is groot dat je wel eens mee hebt gedaan met wetenschappelijk onderzoek. Wat waren de resultaten van het onderzoek? Wat is er mee gedaan in de praktijk? Waarschijnlijk heb je geen idee.
Klimaatverandering is inmiddels niet meer weg te denken uit ons leven. En alleen met een goede mentale gezondheid en met een veerkrachtige levenshouding kunnen we klimaatverandering nog zoveel mogelijk tegengaan, stelt Martine Veenman.
Een goed functionerende herstelinfrastructuur is gebaat bij vrije ruimte voor hulpverleners. Daar is geen radicale systeemwijziging voor nodig, wel een soepeler omgang met onze productiviteitsdwang en verantwoordingscultuur, stelt Cas Barendregt in deze blog.
