Een goed functionerende herstelinfrastructuur is gebaat bij vrije ruimte voor hulpverleners. Daar is geen radicale systeemwijziging voor nodig, wel een soepeler omgang met onze productiviteitsdwang en verantwoordingscultuur, stelt Cas Barendregt in deze blog.
De tabaksindustrie gebruikt de journalistiek om de publieke opinie over tabaksbeleid te beïnvloeden en om nieuwe maatregelen tegen te houden, stelt Nikita Poole. De media moeten daar volgens haar niet aan meedoen.
Op de universiteit en in mijn eerste onderzoeksprojecten leerde ik om alles van tevoren vast te leggen en te plannen bij onderzoek, maar inmiddels pas ik de les van mijn vroegere schilderdocent toe: "Als je het even niet weet, doe dan wat je wél weet, net zolang tot het gelukt is."
Om onderzoek te doen dat écht betekenis heeft voor de praktijk is het vaak nodig om als onderzoeker buiten de veiligheid van je computer en je bureau te treden.
“One way ticket hè, stay there. Don’t come back!” Dat hoorde ik een politieagent in steenkolenengels zeggen in de stationshal van Rotterdam Centraal. De man tegen wie hij sprak was klein, onverzorgd, mutsje op en had nauwelijks spullen. Ik vermoed afkomstig ergens uit Midden-Europa.
Deelname van sociale professionals aan ‘externe projecten’ (zoals leernetwerken, Communities of Practice e.d.) is niet altijd vanzelfsprekend. Zij moeten het kennisbelang afwegen tegen de druk om ‘productie te draaien’. Lees waarom leidinggevenden een sleutelrol vervullen.
Een goede gezondheid is niet voor iedereen een doel. Op dit moment niet of misschien helemaal niet. Daar moeten we niet vanuit gaan. En we moeten mensen zeker niet veroordelen als dat zo is. Toch wordt gezondheidsgedrag nog vaak gestigmatiseerd in onze samenleving.
Het is 1984, Nederland krabbelt op uit een economische crisis. Joop den Uyl waarschuwt het parlement voor een dreigende 2-deling in de maatschappij: “Als we niet een ander beleid voeren (..) dan zal het niet alleen deze samenleving breken, het zal ONS opbreken.” Hoe genadeloos actueel zijn deze woorden.
Sinds de invoering van de speekseltest in 2017 ontdekt de politie steeds vaker drugsgebruik in het verkeer. Maar een positieve test betekent lang niet altijd dat iemand daadwerkelijk onder invloed is. Recent onderzoek bevestigt dat deze tests onbetrouwbaar zijn. Daar moeten we iets mee doen.
“Mensen die in armoede leven, hebben minder sociale contacten, participeren minder in de maatschappij, hebben weinig vertrouwen in anderen en hebben vaak een korter lontje door de chronische stress die ze ervaren”, hoor ik mijzelf en mijn mede-geïnterviewden zeggen tijdens het opnemen van een podcast.
