Waar we zeker van kunnen zijn, is dat wie je bent – om nog maar te zwijgen van wat we doen en zeggen – invloed heeft op de deelnemers van je onderzoek en daarmee je onderzoeksresultaten. Wat ik als cultureel antropoloog eigenlijk al wel wist – dat de realiteit niet objectief gekend kan worden, maar altijd een sociale constructie is – ervaarde ik nu in de praktijk. Ik heb me voorgenomen vaker na te denken over hoe (niet: of) ik mijn onderzoek beïnvloed. En dat ook te bespreken met deelnemers zelf. Want als onderzoek dan toch altijd subjectiviteit bevat, laten we die dan ook erkennen en onderzoeken.

We zien bij het IVO nog meer voorbeelden voorbijkomen van goede interventies met weinig aanmeldingen. De vraag is dus vooral hoe je zorgt dat mensen mee gaan doen. Mensen die roken willen wel ondersteuning bij het stoppen, maar moeten persoonlijk en actief benaderd worden. Een intranetbericht, poster of flyer is niet genoeg.

Intersectionaliteit is niet alleen belangrijk voor onderzoek naar de ervaren verschillen in ongelijkheid en discriminatie. Het vraagt om een groter bewustzijn van de complexe positie van anderen en begint bij jezelf.